Pierre groeit op in de schaduw van de kerk. In de Eindstraat. “Vanuit mijn ouderlijk huis zie ik wie naar de kerk gaat. Hoofdzakelijk de oudere generatie. Zonder het écht te beseffen steeds minder, omdat de jongere generatie steeds minder binding met de kerk heeft

Hij heeft zijn hart verpand aan Sint Geertruid. Een van de mooiste dagen van het jaar is het koningsvogelschieten. “Bie oos achterum in dr tuin”. Zelf ben ik bij de drumband geweest en koester misschien nog wel de stille wens om ooit de vogel af te schieten.” Pierre’s hart voor Sint Geertruid bloeit open.

ALLES DRAAIT OM SCHOOL EN KERK

“Alles voelt nog hetzelfde als toen. Toen ik bij de jonge generatie hoorde. Vreemd genoeg was mijn jaargang een waarvan er veel is uitgevlogen. Nooit bij een vereniging, weg uit het dorp. De klassen na mij tonen meer houvast, Ik ook. Sint Geertruid blijft trekken en gelukkig is dat gevoel  bij Astrid eens gelijk.

Zij: “Sint Geertruid voelt speciaal voor mij. Optocht, live-muziek en broonk. Een toegankelijke gemeenschap. Je kunt hier altijd terecht. Alles en iedereen gaan heel goed samen.”

Pierre nuanceert dit laatste. “Ik ken nog de anekdotes omtrent de gezonde rivaliteit tussen ‘boven’ en ‘onder’. “Boove” de schutterij, “oonder” de fanfare. Met “boove” het ene café en “oonder” het andere. Maar uiteindelijk pakt zich toch alles samen. Om samen te vieren. Met school en kerk als bindmiddel.”

Na een paar jaren kleine groepen op de school en zelfs een dreiging tot sluiting, is de groepsgrootte inmiddels opgelopen tot ca 20 kinderen per leerjaar. En een combinatieklas tot ruim 35! De kerk met haar processie is een andere verbinder.

UNIFORMLOZE VERENIGINGEN

Stabiliseren zich de posities van school en kerk, de verenigingen zitten op drijfzand. Pierre herinnert zich de topjaren van de schutterij, die nu door gebrek aan leden het hoofd maar net boven water kan houden. “Stadsmensen die hier komen wonen, willen zich niet verplichten aan een vereniging met verplichtingen. Hoe we moeten inspelen op deze herkenbare veranderingen van het leven? Een vereniging zonder verplichtingen bestaat niet, maar misschien moet je dit versoepelen. Gek genoeg signaleren we meer verenigingen zonder uniform. Grote vriendengroepen die samen onze tradities komen vieren. Vrijblijvend zonder allerlei verplichtingen. Een nieuwe trend, wie weet. Maar zonder sterke verenigingen brokkelen tradities af.”

En het een trekt het ander mee. Zonder verenigingen heeft een café nauwelijks bestaansrecht. Pierre vreest voor de cafés in Segietere. “Op zondagmiddag een wandeling maken en in het dorpscafé bij een paar glazen bier wat dorpsgenoten treffen, een perfect moment om te socializen. Gelukkig kan het nog in Sint Geertruid.

VERJONGING

De ingezette verjonging van de inwoners komt het dorpsleven ten goede. “Via school komen kinderen in aanraking met tradities. De kinderjeugdraad loopt nu weer over van de leden. Ik hoop dat deze tendens zich ook richting jonkheid, schutterij, fanfare en voetbal doorzet. En dat oudere generaties, al is het éénmalig, tradities mee optuigen. Voor de Hoevefeesten bleef je vroeger in het dorp. Enfin, zo kan denk ik elke generatie een feest bedenken dat is bij gebleven. Éénmalig organiseren zonder verder verplichtingen. Dat wordt pas écht een feest. Samen en voor iedereen.”

KADER: HEIM IS SINT GEERTRUID

Bijna elke dag gaat Pierre nog wel even ‘nao heim’. terug naar de Eindstraat, op bezoek bij zijn moeder. “Dat voelt nog altijd zo”, zegt Pierre. Elk jaar struint hij de deuren in de Eindstraat af met de kalender van de schutterij. Dat geeft hem een exact beeld over wie zich achter welke voordeur bevind. Voor de inheemse bevolking is deze kalender haast een traditie. Een vaste plek in huis. “Een kalender verkopen aan een nieuwkomer verdient een woordje uitleg. Hoe leg je een Amerikaan bijvoorbeeld uit wat onze schutterij behelst..?”