“Het straatbeeld is weinig veranderd op wat nieuwe huizen na. Alleen de oude vakwerkhuizen zijn in de loop der jaren aan één kant van de straat afgebroken”, omschrijft Nico Beckers, de oudste zoon Bruisterbosch anno nu. Hoe was Bruisterbosch vroeger? Als de zonen en dochters rond de tafel zitten, komen de verhalen naar boven.

NAAR SCHOOL

“Wij gingen naar school in Sint Geertruid. Bij de buren achterop de fiets, te voet en later toen ik een jaar of acht was met mijn eigen fiets”, wordt verteld aan tafel. “Naar Margraten naar school was te gevaarlijk. Je moest de Rijksweg oversteken. Tussen de middag beven we over. Kregen een fles met drinken mee, waarvan de dop wel eens tegen het plafond sprong als die op school te warm stond.”

Thuis was er altijd werk aan de winkel. “Pa en ma hadden een boerderij met varkens, koeien en kippen. Pa en ma vulden je agenda voor thuis in, Er was altijd werk.”

KERKGANG

In die tijd moest je naar de kerk. “Naar Sint Geertruid, Banholt of Margraten”, weet Nico Beckers, de oudste zoon uit het gezin. “Met de processie zijn we opgegroeid. En natuurlijk het ‘Kapelke’ van Bruisterbosch, dat meteen na de oorlog op initiatief van de familie Prevoo op de vroegere put is gezet. Een markante plek binnen Bruisterbosch, waar je samenkwan om de rozenkrans of voor een dierbare overledene te bidden.”

Bij de kerkelijke hoogdagen hoorde natuurlijk feest. “Zoals de Rozenfeesten”, haalt Hub Beckers aan. “Op de hoek bij ‘d’r graaf’. Uit alle omliggende buurtschappen en dorpen kwamen ze mee feesten. Die van Honthem kwamen met knopen aan hun hemd naar ons en keerden zonder huiswaarts.”

Als de carnavalsoptocht trekt en Bruisterbosch passeert krijgt het buurtschap een spiegel voorgehouden. “Een tractor met een lege platte kar. En daarop een bord met de tekst ‘Hie is Bruisterbosch’. Met andere woorden een schamp omdat we nooit met de optocht liepen. Moet kunnen…”

VERZURING

Waar zijn de kermissen waar iedereen bij iedereen over de vloer kwam? Waar ’s middags ‘gooij sop, ein goot sjtuk vleisch, gooj greunte en puddingk’ op tafel kwamen. De familie Beckers reageert gelaten. “Hier worden huizen verkocht aan mensen die weinig binding hebben met onze buurt. Ze komen er wonen voor de rust. Ik betrap me erop dat ik buurtbewoners tegenkom, die ik helemaal niet ken. Vroeger liep je bij elkaar via de achterdeur binnen. Nu bel je aan de voordeur.”

De ons kent ons-cultuur is verwaterd, zo niet verzuurd tot ‘ieder voor zich’. Een schril contract met de kracht van samenwerking die altijd heeft geregeerd in Bruisterbosch. “Als oogsttijd was, liep het hele dorp uit om mee te helpen. Dorsen, aardappelen rapen… enfin noem maar op. De saamhorigheid was enorm.

Maar tijden veranderen. Ook voor ons boeren. De regelgeving nekt je en eerlijk is eerlijk, de jaren beginnen te tellen. Contact met de buurt heb je via de Bruisterbosch App. Hoe het ook zij, ik geniet nog steeds van dit Bruisterbosch. Hier mogen ze me naar buiten dragen.”